φθινόπωρο

γιατί ξεσπάς σε κλάμματα

δέντρο φυλλοβόλο;

τι σε φοβίζει πιότερο;

ο αέρας, η βροχή;

πάλι μιλάς για θαύματα

παιδί ονειροπόλο

για έναν ορίζοντα που τέμνεται επ' άπειρον

άμπωτη

δεν είναι άδικο πολύ;
έδεσες κόμπο στην προβλήτα κι ύστερα έφυγες
μάλλον σε θάμπωσε το φως, η οχλοβοή
είναι πλανεύτρα η ζωή στην ενδοχώρα
μάτωσε η ράχη μου απ' τα νύχια ενός γλάρου
ποιος να μου το 'λεγε;
γύρω μου θάλασσα μα δεν μπορώ να πιω

το αποτύπωμα

χωρίζει ή ενώνει ο ορίζοντας
τον ουρανό από τη γη;
και ποια είναι - αλήθεια - πιο μικρή
η στιγμή,
η αιωνιότητα;
πες μου! τι λεν τα μάτια σου,
τι γράφουν τα βιβλία;

murder, she wrote

αβίαστα ερωτήματα

εικόνες,

ηχοκύματα.

στην όλη ιστορία, 

μια σκιά!

και λόγια...

λόγια πικρά,

σαν ματωμένα βήματα

Δαίδαλος

μέρα ηλιόλουστη, μα εγώ
και τι δεν θα 'δινα

να υπήρχε πόρτα,
εκεί που χάσκουν δυο παράθυρα
ή να πετούσα!
κι αυτό θα ήταν βολικό

Προκρούστης

γη που δεν γέννησε ζωή
φως που συνθλίφτηκε στο πλαίσιο ενός φεγγίτη
σε μια σελίδα άδεια, μια υπογραφή
για κάθε ευχή και ένα πρόθυμο συντριβάνι

άπνοια

συ, που με βρήκες
στο σκοτάδι
θα μ' αναγνώριζες στο φως;
πάει καιρός που η Ιθάκη
φάνταζε ελκυστικός προορισμός

ο κασκαντέρ

ποτέ μου δεν λογάριασα τον άνεμο
θυμάμαι έβρεχε ασταμάτητα
ο ήλιος έκαιγε την πλάτη μου, τα μάτια μου το φως
μα εγώ, ασάλευτος
μάζευα βότσαλα στην αμμουδιά
άδεια κουτιά, πολύχρωμα
από ψώνια σε πολύβοα πολυκαταστήματα
όνειρα αλλοτινά, πάνω σε ράφια σκονισμένα, ξύλινα
όνειρα διαλεκτά
όνειρα διαλεγμένα
κίβδηλα

ευαγγελισμός

ακούω βήματα
κι ας είμαι μόνος στο δωμάτιο
σ' ένα χορό ανίερο με τον διάβολo
συνέλαβα μια σκιά, μια οφθαλμαπάτη
μα ήταν - φαίνεται - αρκετή
μέσ' από λέξεις, παράταιρες
γέννησα ποίηση, αρμονία
νεκρή ζωή
γιατί σας κάνει εντύπωση;

το ξυπνητήρι

περάσανε οι εποχές
και οι αμυδρές ελπίδες
δώσαν την θέση τους σε βολικές συναλλαγές
και σε στημένες από πριν παρτίδες
πες μου, αχρείε
γιατί άναψες το φως;
ήταν ζεστά μες στο σκοτάδι
Σάββατο βράδυ
κ' εγώ είμαι πάλι μοναχός

ο φυγάς

όλη τη νύχτα τριγυρνάω σαν τον άκληρο
ξυπόλητος, τα ρούχα μου κουρέλια, ξεσκισμένα
εκθρονισμένος βασιλιάς
που βρίσκομαι άραγε; ποιος ξέρει να μου πει; τι μου συμβαίνει;
νοιώθω πως κάνω κύκλους όλη νύχτα
και καταλήγω πάλι στην αρχή, στο πουθενά
βρέχει ασταμάτητα, μα εγώ διψάω ακόμη
κάτω απ' το φως μίας λυχνίας που τρεμοπαίζει
νοιώθω σαν κάποιος να με γυροφέρνει
μια φευγαλέα αίσθηση ζωής
μα άνθρωπος πουθενά
μονάχα πίσω απ' ένα σκουριασμένο φράχτη
δυο λύκοι αλιχτίζουν, δυο αδέσποτα σκυλιά
χώθηκα πάλι σ' ένα σκοτεινό παράδρομο
λαχανιασμένος απ' το τρέξιμο, παραπατώντας στα τυφλά
μα εσύ μου τράβηξες με βία τα μαλλιά
και μου ψιθύρισες στο αυτί: "μη άλλο, φτάνει."

η ενθρόνιση

εν αρχή είν' ο Άνθρωπος
καθιστός
μικρός
προβλέψιμος
και μετά, κίνηση
ροή
η πτήση
η πτώση
η έκπτωση
και εγένετο, ο Άνθρωπος
καθιστός
μικρός
προβλέψιμος
και μετά, κίνηση
ροή...

η παράκαμψη

τρένα που περνούν και αφήνουν κόσμο
άγνωστοι μεταξύ αγνώστων
ένα λάθος ερώτημα που βρήκε απάντηση την κρίσιμη στιγμή
μια απότομη στροφή, που μοιάζει με διασταύρωση

η εξίσωση

μοιάζει σαν πρωταπριλιάτικο αστείο

να βλέπουμε ένα, εκεί που οι άλλοι βλέπουν δύο

εξαγνισμός

στα χέρια μου σε σήκωσα

σε φίλησα, σε γύμνωσα

πριν σε οδηγήσω, αγάπη μου

στον πιο βαθύ ωκεανό

ρυθμό έδωσα στα κύματα

μ' ολάνθιστα ποιήματα

και μελωδίες που έκλεψα

από ένα κοχύλι, μαγικό

τα ακροδάχτυλα ύψωσα

στον ουρανό, και γύρεψα

νερό να στάξει, αθάνατο

το σώμα σου να πλύνω

και τα μαλλιά σου. (με) χρώματα

και αιθέρια αρώματα

κ' έγινε η ευχή μου προσταγή

λύγισαν οι θεοί, υπακούσαν

κέντησα με αόρατα νήματα

καθάρια συναισθήματα

τα μάτια σου όταν ανοίξεις

πορφύρα να ντυθείς

στα σύννεφα σ' απόθεσα

και τα αστέρια φώτισα

αν το θελήσεις, μάτια μου

τον κόσμο μου εύκολα να βρεις 

ο ναυαγός

πανιά σκισμένα

ματωμένος ο ορίζοντας

σ' ένα τραπέζι αδειανό

δυο σκουριασμένα κηροπήγια

κοίτα! σε λίγο ξημερώνει

κι όλα αυτά, που κάποτε με λύτρωναν

τα έχουν σκεπάσει τα δικά σου βήματα

πες μου, 

κατάλαβες - αλήθεια - τι έχεις κάνει;

Έρως

πως να σου πω όλα αυτά που θέλω;

πως περιγράφεται με λόγια, το χάδι του ανέμου

ο ήχος των κυμάτων

αυτό που νοιώθω όταν μου χαμογελάς;

δεν είμαι ποιητής, για να σου πω τ' ανείπωτα

την θέα της Ιθάκης στον ορίζοντα,

πως να στην ζωγραφίσω;

πριν πιάσω το πινέλο, γέμισε χρώματα ο καμβάς

η Σκιά

περίεργο συναίσθημα

οι αδειανοί οι δρόμοι

παλιότερα θυμάμαι

πάντα είχα κάποιον δίπλα μου

Sybilla

μια αμμοθύελλα είν' η αγάπη

μια ξαφνική βροχή του Μάρτη

δύση, μαζί κι ανατολή

Καλυψώ

γλυκοχαράζει στον ορίζοντα

μα εγώ παλεύω με τα κύματα

τ' αχτένιστα μαλλιά σου

κάτω απ' τα σκεπάσματα

δυο πλάσματα, εφήμερα

αινίγματα παντοτινά

γέλια πνιχτά

κι ονείρατα

καραβαν σαραι

κάπου λάθος

μου φαίνεται ότι έστριψες

αυτός ο δρόμος, δεν ήταν στ' όνειρο μου

που βάλαμε τον χάρτη;

οδήγα!

και μην με κοιτάς

ερωτοτροπίες

ξεριζωμένα δέντρα

σταθήκανε στον άξονα της γης

και τραγουδούν

στην άκρη αυτού του δρόμου

κορμιά ηλεκτρισμένα

χτυπούν,

και εξαφανίζονται

Μαρσύας

τότε που ακούμπησα στη γη

θυμάσαι; νόμισες πως μάτωσα

θαρρώ δεν έχει νόημα, να σου υπενθυμίσω

ποιο ήτανε το έπαθλο

πως έχει πλέον η κατάσταση

λοιπόν;

φτερωτός άγγελος

βροχή απ' αλάτι, μια πληγή που όζει θάνατο

μια αστραπή, κ' ύστερα ξαφνικά, χαλάζι

κι εγώ κρατάω ένα μαύρο τριαντάφυλλο

απ' το παράθυρο φωνάζω τ' όνομα σου

μια πεταλούδα, δεμένη στην στεριά

γυμνές αλήθειες στην αγκαλιά της Μέδουσας 

μες στον ιδρώτα, πνίγηκε η λαλιά

κι η λησμονιά πέτρωσε την πανσέληνο

ο προβολέας

δεν έχω καταλάβει ακόμα
πως βρέθηκα εδώ, στο χώμα
κάτω απ' τον ήλιο της ερήμου
είδα όσα μου έκρυβε, η αντανάκλαση μου

που βρέθηκε όλο αυτό το φως;
"κάτι δεν έκανες καλά"
μου λέει πλέον επιτακτικά
μία φωνή, ένας ψίθυρος

η μπλόφα

εντυπωσιακά πολύφωτα
λόγια ανείπωτα
εκκωφαντικά


πρόσεχε! ένας ύφαλος

στο κρύσταλλο, ένα ράγισμα
μια δαχτυλιά


"ν' αποδράσουμε," μου 'χες πει κάποτε
άσωτε, αγέρα
νοτιά


πες μου, γιατί δεν φύσηξες;
μονάχα κρύφτηκες, στα σύννεφα
στην σκιά

τα αγρίμια της στέπας

πάνω στις στάχτες ... αμύνομαι

η μνήμη, ασθενική

μήπως θα μ' άξιζε ο θάνατος,

αν δεν είχα την επιλογή;

κι αν κάπου αχνοφαίνεται κίνηση

βίαιη, σπασμωδική

μια αλήθεια αντηχεί ...

σαν τον άνεμο

η παλινδρόμηση

λόγια, που ξύνουνε πληγές

σκιές
κι εγώ, κάπου ενδιάμεσα

γλυστράει απ' τα χέρια μου η ζωή

αιωρούμαι
μιά κούνια δίχως άγκυρα

δίχως σκοπό, αιτία και αφορμή

γιατί;

ποτέ μου - αλήθεια - δεν κατάλαβα

ανατολικά της Εδέμ

κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις
το κάλεσμα μου ακούς
μα είσαι αλλού
σωπαίνεις

το γραμμόφωνο

ποιος σου 'πε ότι η αλήθεια μου είναι όμορφη;

λίγο πριν τα χαράματα
αναπολώ, αυτό που μ΄ απειλεί
υπάρχω εγώ, κ' ύστερα είσαι και συ
Δεν είν' η αλήθεια μου αυτονόητη
σπασμένα νύχια
αυλάκια σ' ένα δίσκο αστραφτερό
κραυγές απ' το γραμμόφωνο.

in dialogue

[VERSE]


there is a spotlight
drawing me at the center of attention
it keeps me running
[keeps me sharp]
it keeps me running
and there's some voice
shouting all this truth I can't conceive


there is a lighthouse
floating in the middle of the ocean
looks like it's haunted
but the people that live on it
speak only stories of a mighty King


[CHORUS]


strange voices
keep me up, they keep me running
from the moment that I close my eyes
til I wake up, in the morning
with all those strange voices