ηλιοβασίλεμα

όλες αυτές οι λέξεις!

πως μπήκαν σε σειρά;

ξάφνου,

το χάος μοιάζει ευανάγνωστο

ποια ήταν η ερώτηση

έχω ξεχάσει πια

θυμάμαι όμως πως έλαμπαν 

τα μάτια σου

το ναυάγιο

λίγο πριν ασπαστώ πάλι το εφήμερο

λίγο ακόμα και θα πίστευα τ' αντίθετο

ομφαλοσκόπηση

τέταρτος όροφος, στο βάθος του διαδρόμου.

μα είναι στενός ο διάδρομος!

θαρρώ ότι χωράς.

πολύ αμφιβάλλω.

πολύ καλά... κάνε στην άκρη να περάσει κάποιος άλλος.

μα είναι δικό μου τούτο τ' όνειρο!

εδώ είναι που κάνεις λάθος.

τι θες να πεις;

δικιά σου ήταν η ζαριά.

το κυνήγι του θησαυρού

δεν είν' αυτή η αλήθεια που έψαχνα

εγώ να σκάβω με τα χέρια μου τη γη

κι εσύ να με ρωτάς αν ζω ή αν πέθανα

η προσευχή

θα 'θελα να 'μαι πάντα εκεί

κι ας μην με πρόσεχες

να 'μουν η μουσική όταν θα χόρευες

το πρώτο σου τσιγάρο,

ο καφές σου όταν ξυπνάς

η ηχώ από το γέλιο σου

θα 'θελα να 'μουν δειλινό στο παραθύρι σου

ένα ποτήρι με νερό στο κομοδίνο σου

κι ας μην με βλέπεις

κι ας μην με ονειρεύεσαι

ο λαβύρινθος

τούτες τις ώρες, τις μικρές

που ο ορίζοντας φλερτάρει με το φως το πρωινό

πόσο ίδιοι φαντάζουνε στα μάτια μου

ο άγιος και ο τυχοδιώκτης

χαμένοι και οι δυο στον ίδιο τον λαβύρινθο

πιασμένοι χέρι - χέρι προχωράν' αντίθετες πορείες

για κάποιον λόγο δε 

και οι δυο μετράνε αντίστροφα

ονειροκορφή

πόσο οξυγόνο, χωράει σ' ένα φιλί;

σε ένα βλέμμα...

πόση θάλασσα;

σε μια αγκαλιά ναυάγησα

σε μια ονειροκορφή

κι όμως, δεν ήμουν παρά ένα μικρό

χάρτινο καραβάκι

το εμβατήριο

δώσαμε μάχες ηρωικές

μες στα σκοτάδια

μα και στο φως, το κάθε βήμα μας

ακροβατούσε στη σκιά

μες στα σπαρτά χορέψαμε, γίναμε λίπασμα

θυσία στο Φθινόπωρο. Ξέρεις...

δεν ήταν πάντα Άνοιξη

εμείς βαφτίσαμε

την αμαρτία προσευχή

εμείς, οι απόκληροι

σ' ένα κατάστρωμα, την ύστατη στιγμή

να τραγουδάμε

σ' ένα αμπάρι που έμπαζε νερά

μέσα στη θάλασσα

άλλοι μέχρι τη μέση

κάποιοι ολόκληροι...

ολόκληροι!

Προμηθεύς Δεσμώτης

κοιτάω τ' αστέρια για να πορευτώ στη γη

ποιος να μου το 'λεγε;

αντί για χάρτη, ο Θεός...

μου έδωσε πυξίδα

κοιμάμαι δέσμιος

ξυπνάω κατακτητής

εγώ, ο είρωνας

τρέφομαι με σκουλήκια

μ' ότι βρω

μην με μαλώνεις που σε ξύπνησα

ψάχνω από κάπου να πιαστώ

να επιζήσω

δύο κουβέντες θα σου πω...

και θα το κλείσω

η κλειδαρότρυπα

Τι κάνεις εκεί; Στον δεύτερο μένουμε παιδί μου, όχι στο ρετιρέ του Μακεδονία Παλλάς. Θα πάμε με τα πόδια. Μην με κοιτάς έτσι! Και μην στραβομουτσουνιάζεις. Ξεκόλλα σου λέω από το ασανσέρ και ακολούθα με!

Αχ, αυτή η πολυκατοικία πόσο ζωντανή είναι. Σου μιλάει, αρκεί να μπορέσεις να ακούσεις, να αφουγκραστείς. Να αφεθείς. Άκουσες τον Γιαννάκη στον πρώτο που γρατζουνάει το βιολί του; Τον ραδιοφωνατζή στου Μπάμπη απέναντι που έδινε την Έβερτον "ξερό διπλό;" Σάββατο είναι! Στάσου βρε παιδάκι μου και μύρισε λίγο τον αέρα! Αφέσου. Τι σου μυρίζει; Κοκκινιστό ή σμυρναίικα; Η κυρία Ευφροσύνη μαγειρεύει τα πολίτικά της. Κοκκινιστό είναι, μου μύρισε η δάφνη. Μικροί Τιτανικοί σε μια θάλασσα από κόκκινη σάλτσα. Μπακλαβάς ή γαλακτομπούρεκο; Η κυρία Στέλλα στο βάθος φτιάχνει γλυκό για να μελώσει τον άνδρα της όταν θα γυρίσει από το καφενείο μπας και τον ρίξει στο κρεβάτι και περάσει καλό σαββατοκύριακο. Που να 'ξερε η δόλια ότι ο Αντωνάκης της κολυμπάει στο μέλι από το πρωί. Ποιό καφενείο; Στης χήρας στον δεύτερο είναι, δύο μέτρα πάνω από το κεφάλι της. Απέναντι, το διαμέρισμα σου. Ο ροκάς της πολυκατοικίας. Παντού μυρωδιές και ήχοι. Εκτός από το διαμέρισμα στο βάθος. Το διαμέρισμά μου. Ήρθες πάλι προχθές και έστησες το αυτί σου στην πόρτα μου. Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα, πλέον ξέρω. Με αγάπησες αλλά δεν τόλμησες να χτυπήσεις ποτέ σου. Αχ, να μπορούσες να ακούσεις, να αφουγκραστείς. Να αφεθείς. 

Ο θόρυβος από τα βήματα σου τάραξε τον ληστή. Με τράβηξε βίαια κοντά του. Κόλλησε το μαχαίρι του στον λαιμό μου, την πλάτη μου στο στέρνο του, το μάτι του στο ματάκι της πόρτας. Από το βίαιο τράβηγμα σκίστηκε η ζακέτα μου, φανερώθηκε το στήθος μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλα έδειχναν ότι θα ήταν άλλη μια ληστεία, όπως τόσες και τόσες γίνονται κάθε μέρα και διαβάζουμε την επομένη στις εφημερίδες. Μπορείς να τον αδικήσεις; Είμαι όμορφη γυναίκα. Συγγνώμη... Ήμουν. Kαι έτσι, έμεινα κολλημένη στην πόρτα, ανήμπορη να αντιδράσω, κοιτώντας σε από το ματάκι να κάνεις αναστροφή και να αρχίζεις να απομακρύνεσαι.