ο φυγάς

όλη τη νύχτα τριγυρνάω σαν τον άκληρο
ξυπόλητος, τα ρούχα μου κουρέλια, ξεσκισμένα
εκθρονισμένος βασιλιάς
που βρίσκομαι άραγε; ποιος ξέρει να μου πει; τι μου συμβαίνει;
νοιώθω πως κάνω κύκλους όλη νύχτα
και καταλήγω πάλι στην αρχή, στο πουθενά
βρέχει ασταμάτητα, μα εγώ διψάω ακόμη
κάτω απ' το φως μίας λυχνίας που τρεμοπαίζει
νοιώθω σαν κάποιος να με γυροφέρνει
μια φευγαλέα αίσθηση ζωής
μα άνθρωπος πουθενά
μονάχα πίσω απ' ένα σκουριασμένο φράχτη
δυο λύκοι αλιχτίζουν, δυο αδέσποτα σκυλιά
χώθηκα πάλι σ' ένα σκοτεινό παράδρομο
λαχανιασμένος απ' το τρέξιμο, παραπατώντας στα τυφλά
μα εσύ μου τράβηξες με βία τα μαλλιά
και μου ψιθύρισες στο αυτί: "μη άλλο, φτάνει."