ο φυγάς

όλη τη νύχτα τριγυρνάω σαν τον άκληρο
ξυπόλητος, τα ρούχα μου κουρέλια, ξεσκισμένα
εκθρονισμένος βασιλιάς
που βρίσκομαι άραγε; ποιος ξέρει να μου πει; τι μου συμβαίνει;
νοιώθω πως κάνω κύκλους όλη νύχτα
και καταλήγω πάλι στην αρχή, στο πουθενά
βρέχει ασταμάτητα, μα εγώ διψάω ακόμη
κάτω απ' το φως μίας λυχνίας που τρεμοπαίζει
νοιώθω σαν κάποιος να με γυροφέρνει
μια φευγαλέα αίσθηση ζωής
μα άνθρωπος πουθενά
μονάχα πίσω απ' ένα σκουριασμένο φράχτη
δυο λύκοι αλιχτίζουν, δυο αδέσποτα σκυλιά
χώθηκα πάλι σ' ένα σκοτεινό παράδρομο
λαχανιασμένος απ' το τρέξιμο, παραπατώντας στα τυφλά
μα εσύ μου τράβηξες με βία τα μαλλιά
και μου ψιθύρισες στο αυτί: "μη άλλο, φτάνει."

η ενθρόνιση

εν αρχή είν' ο Άνθρωπος
καθιστός
μικρός
προβλέψιμος
και μετά, κίνηση
ροή
η πτήση
η πτώση
η έκπτωση
και εγένετο, ο Άνθρωπος
καθιστός
μικρός
προβλέψιμος
και μετά, κίνηση
ροή...

η παράκαμψη

τρένα που περνούν και αφήνουν κόσμο
άγνωστοι μεταξύ αγνώστων
ένα λάθος ερώτημα που βρήκε απάντηση την κρίσιμη στιγμή
μια απότομη στροφή, που μοιάζει με διασταύρωση

η εξίσωση

μοιάζει σαν πρωταπριλιάτικο αστείο

να βλέπουμε ένα, εκεί που οι άλλοι βλέπουν δύο