μόλις που ακούγεσαι στο βάθος
σαν που σφυρίζει ο άνεμος
σαν τέλος εποχής
δειλά, γυναικεία βήματα
στον κήπο της Γεθσημανής
γυμνά κορμιά
και αρώματα
τι περιμένεις πια;
δεν ήταν ο σκοπός μου αυτός
ούτε το συνηθίζω
κι αν σου τα λέω τώρα όλα αυτά
είναι που με τρομάζουν
της μέρας τα φαντάσματα
και όσοι κοιτάω κατάματα
αυτά που θέλουν να μου πούν
αυτά που μου προσάπτουν