ο κασκαντέρ

ποτέ μου δεν λογάριασα τον άνεμο
θυμάμαι έβρεχε ασταμάτητα
ο ήλιος έκαιγε την πλάτη μου, τα μάτια μου το φως
μα εγώ, ασάλευτος
μάζευα βότσαλα στην αμμουδιά
άδεια κουτιά, πολύχρωμα
από ψώνια σε πολύβοα πολυκαταστήματα
όνειρα αλλοτινά, πάνω σε ράφια σκονισμένα, ξύλινα
όνειρα διαλεκτά
όνειρα διαλεγμένα
κίβδηλα

ευαγγελισμός

ακούω βήματα
κι ας είμαι μόνος στο δωμάτιο
σ' ένα χορό ανίερο με τον διάβολo
συνέλαβα μια σκιά, μια οφθαλμαπάτη
μα ήταν - φαίνεται - αρκετή
μέσ' από λέξεις, παράταιρες
γέννησα ποίηση, αρμονία
νεκρή ζωή
γιατί σας κάνει εντύπωση;

το ξυπνητήρι

περάσανε οι εποχές
και οι αμυδρές ελπίδες
δώσαν την θέση τους σε βολικές συναλλαγές
και σε στημένες από πριν παρτίδες
πες μου, αχρείε
γιατί άναψες το φως;
ήταν ζεστά μες στο σκοτάδι
Σάββατο βράδυ
κ' εγώ είμαι πάλι μοναχός